به گزارش پایگاه خبری معماری و نما، کتاب یادداشت های منهتن
یادداشت های منهتن
نوشته: برنارد چومی
ترجمه: حسام عشقی صنعتی، مرتضی نیک فطرت
چاپ اول – ۱۳۹۹ شمسی
کتاب یادداشت های منهتن (The Manhattan Transcripts) به قلم برنارد چومی (Bernard Tschumi) و با ترجمه ی حسام عشقی صنعتی و مرتضی نیک فطرت توسط انتشارات فکرنو در ۱۲۰ صفحه چاپ و منتشر شد.
درباره برنارد چومی
امروزه برنارد چومی (متولد ۱۹۴۴ میلادی در لوزان کشور سوئیس) معمار و نظریه پرداز سوئیسی-فرانسوی، به عنوان یکی از مطرح ترین معماران معاصر در جهان شناخته شده است. کتاب یادداشت های منهتن مجموعه ای از ترسیمات تئوریک برنارد چومی در محدوده ی سال های ۱۹۷۶ میلادی تا ۱۹۸۱ میلادی می باشد که مبتنی بر یک ساختار اپیزودیک و دنباله دار تدوین گردیده است.
کتاب یادداشت های منهتن، مشتمل بر چهار بخش و دو پیوست است. بخش یک با عنوان پارک؛ بخش دو با عنوان خیابان؛ بخش سه با عنوان برج؛ و بخش چهار با عنوان بلوک است. هر یک از این چهار بخش لوکیشن خاصی در منهتن، نیویورک را مجسّم می کنند که رویداد در آن اتفاق می افتد.
برنارد چومی با استفاده از تکنیک های سینما و ساختِ فیلم مثل؛ تکرار و توالی فریم ها، انطباق، بُرش، الحاق، محو، دیزالو، و غیره، و نیز از طریق عکس ها که شاهدی ست بر رویدادهای واقعی و مستقیم (که برخی آنها را عملکرد، و برخی دیگر برنامه می نامند)، و همچنین ترسیماتی مثل؛ پلان ها، مقاطع، ایزومتریک ها، پرسپکتیوها، و دیاگرام ها همزمان؛ سعی در فضاسازی یک سری رویدادها –نه واقعی و نه خیالی- در محله ی منهتن نیویورک را دارد و از این طریق، حرکات شخصیت های مختلف روایت های مذکور را به تصویر می کشد.
او با این روایت های اپیزودی مصوّر قصد دارد تا یک تفسیر معمارانه از واقعیت را نقل نماید. هدف اصلی این یادداشت ها، رونویسی و نشانه گذاری نکته هایی است که به طور معمول از ارائه های متداول معماری برچیده شده اند، به عنوان مثال؛ رابطه ی پیچیده ی بین فضاها و کارکردشان، بین گونه و برنامه، بین ابژه ها و رویدادها.
برنارد چومی در سال های بعد، این دغدغه ها را در اولین پروژه ی معماری اش متمرکز نمود. او با شرکت در مسابقه پارک دِ لاویلت (۱۹۸۲ میلادی) توانست بیانیه هایش –همه ی آن هایی که در قالب پروژه های نظری بر روی کاغذ باقی مانده بودند- را به منصه ی ظهور برساند. دِ لاویلت؛ یک ساختار توسعه یافته از هم نشینی شبکه های متشکل از نقاط، خطوط و سطوح، به همراه فضاهای رویداد بود؛ پاویون های قرمز رنگِ جذابش، یادآور کانستراکتیویسم روسی بودند. این پروژه، بعدها به یکی از کلیدی ترین آثار معماری دیکانستراکشن تبدیل شد.
